Ήταν απλός στη συμπεριφορά, με οξύνοια, με αγάπη απέραντη για το καλό και ωραίο, διαχεόμενη σε συμπαντική έκταση. Όλα χωρούσαν στο μυαλό του, τα κατέγραφε η ματιά του, τα αποτύπωνε ο φακός του, μας τα χάριζε. Η προσφορά του στις κοινωνίες τεράστια, μάθημα -συνείδησης χάλκευση-, ευφορία ψυχής.
Τελικά είναι τύχη να έχει βιώσει κανείς την "ακτινοβολία" της προσωπικότητας του Τάκη Τλούπα, τη μεγαλοσύνη στην απλότητα, την εξιδανίκευση του πόνου μέσα στο χιούμορ και τόσα άλλα που συνθέτουν πλούτο ζωής.
Γράφτηκαν πολλά και άλλα θα γραφτούν για την τεχνική της τέχνης του και το έμφυτο ταλέντο που τον ανέδειξε σε φωτογράφο μεγέθους και όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα. Όμως την "αύρα" του, την ανθρωπιά, το εύρος της ευαισθησίας του τα έχεις χάσει, αν δεν γνώρισες τον ίδιον και δεν συνοδοιπόρησες μαζί του -έστω για λίγο- στην ύπαιθρο ελληνική χώρα. Είχε επίγνωση των ανθρώπινων δυνατοτήτων και αδυναμιών. Γνώριζε τα όρια, αλλά ευαγγελιζόταν το άλμα της δυνατής ψυχής -μακάριος όποιος το τόλμησε με πίστη στην επιτυχία όπως εκείνος-, "το γυφτοαμπήδημα", το πήδημα του Τσιγγάνου, που μεταλλάσσει σε ένθεο το φθαρτό άτομο, μετουσιώνοντας μέσα στην ανανέωση την αθανασία. Αυτός ήταν ο Τάκης Τλούπας. Τον αποζητούσαμε -μας έλειψε και θα μας λείπει-, τον χάσαμε όταν με τη θέλησή του αποστασιοποιήθηκε από την ενεργό δράση έργου και λόγου. Το αναπόφευκτο βιολογικό του τέλος έφτασε φυσιολογικά, αλλά για μας η απώλεια είχε προηγηθεί όταν μας έλειψε η θαυμαστή ενέργεια που σκορπούσε καθώς μεταμόρφωνε την κάθε μέρα σε μύθο ευδαίμονα, σε λαϊκή διδαχή για