Ο Όμηρος δείχνει την αυτότητα-αυτισμό των ανθρώπων και των θεών ως την αδυνατότητα προσφυγής σε κανόνες, όρκους ή υποσχέσεις. Όλα ξεκινούν με την οργή του Αχιλλέα. Όμως αυτή η οργή δεν είναι μια απλή εκτόνωση… Είναι το τελευταίο επίπεδο του ασυνειδήτου που φωλιάζουν οι κραυγές και ο πόλεμος. Εκεί και η άγνοια-σύγχυση του Αγαμέμνονα… Το μη-αναλυτό του ονείρου που λέγεται «ζωή». Του ονείρου που μόνο «αυτιστικά», μα εσωτερικά ελεύθερα, δίχως την αναγνώριση-ταυτότητα, θα δώσει στην αυτότητα το τελειωτικό της, και μέχρι το τέλος της ζωής, πρόσωπο.