Υπάρχουν πολλές άγρυπνες και ευαίσθητες συνειδήσεις ορθοδόξων, των οποίων όμως η φωνή και η στάση δεν φθάνουν στις ακοές και στα όμματα των πολλών και των πολλοίς αδιαφόρων ανθρώπων. Αντίθετα προβάλλονται και μεγαλύνονται οι φωνές όσων υμνούν και προσκυνούν το θηρίο της Αποκαλύψεως, τον θρησκευτικό συγκρητισμό του Αντιχρίστου, την ισοπέδωση θρησκειών και ομολογιών, το πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό μοντέλο της δήθεν νέας εποχής, που επαναφέρει την ανθρωπότητα στο σκοτάδι και στην διαφθορά της προ Χριστού εποχής, η οποία είχε γεράσει και φθαρεί μέσα στα πάθη της ατιμίας. Κατά το μέτρο που εκδιώκεται ο Χριστός και αποχριστιανίζεται ο κόσμος και μάλιστα ο δυτικός και «πολιτισμένος» με ευθύνη του παπισμού και προτεσταντισμού κατά το ίδιο μέτρο το κενό καλύπτει ο διάβολος. Μεταλλάσσεται η αλήθεια του Θεού, η αληθινή θεογνωσία του ευαγγελίου με το ψεύδος της νέας ειδωλολατρίας, και του συγκρητισμού με συνέπεια να ατονίσει η τήρηση των εντολών και να φθάσουν οι άνθρωποι εις αδόκιμον νουν, πεπληρωμένοι πάσης κακίας ακόμη και στη διάπραξη της πιο απεχθούς ακαθαρσίας του σοδομισμού, της επαινουμένης δυστυχώς σήμερα από πολλούς, ομοφυλοφιλίας, όπως ακριβώς παρουσιάζει ο Απόστολος Παύλος την προ Χριστού εποχή στο πρώτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, στην οποία θέλουν να μας επαναφέρουν ως δήθεν νέα εποχή οι του συγκρητισμού και της πανθρησκείας διεθνείς συνωμότες. Όσες συναντήσεις και αν γίνουν του πάπα με «ορθοδόξους» θεολόγους και κληρικούς, η μόνη οδός επανευαγγελισμού των χριστιανών είναι η εν μετανοία επάνοδος, η μίμηση του Αποστόλου Πέτρου στα δάκρυα που έχυσε για την άρνηση του Χριστού, του πάπα τώρα για την άρνηση της αγίας Ορθοδοξίας, των κοινών Πατέρων και Αγίων της πρώτης χιλιετηρίδος. […] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) […] Σε αυτό μας το πόνημα κάνουμε μία αναδρομή ιστορική, για να καταδείξουμε τα αίτια που οδήγησαν στο Σχίσμα της Εκκλησίας (1054), τις εξελίξεις κατόπιν στον χώρο της παπικής εκκλησίας, πώς διαμορφώθηκε ο παπισμός μετά