Η έξοδος της Μήδειας, στο ομώνυμο δράμα του Ευριπίδη, είναι δοξαστική. Φεύγει επιβιβαζόμενη στο άρμα του Ηλίου το οποίο και σέρνουν δράκοι, φωτεινή, ηρωίδα και νικήτρια. Οι δράκοι που οδηγούν το άρμα προς τα ουράνια, είναι οι νοητικοί κυματοπαλμοί που μεταφέρουν την ψυχή-Μήδεια στα αιθερικά πεδία, θριαμβεύτρια. Αυτό το οφειοειδές ηλετρομαγνητικό κύμα, συνδέει την Μήδεια με την Αρχή των πάντων, τον νοητό ήλιο. Ο θάνατος στο σημείο αυτό είναι η πάμφωτη ζωή και αποτελεί αδιάσειστο στοιχείο μιας εκθέωσης, η οποία για να πραγματοποιηθεί οφείλει να πατήσει πάνω σ αυτό που καλούμε θάνατο: Θανάτω θάνατον πατήσας!