Ο Στρατάρχης Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ υπήρξε αναμφισβήτητα ο πιο επιτυχημένος Βρετανός στρατιωτικός του 20ού αιώνα και μία από τις κορυφαίες στρατιωτικές προσωπικότητες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν αποστρατεύθηκε, τον Σεπτέμβριο του 1958, έπειτα από πενήντα χρόνια συνεχούς υπηρεσίας, ήταν βέβαια ο πιο γνωστός, αλλά όχι και ο πιο αγαπητός Βρετανός αξιωματικός μετά τον Στρατάρχη Ουέλινγκτον. Ο άνθρωπος που διοίκησε τα αμερικανικά και βρετανικά χερσαία στρατεύματα στην απόβαση της Νορμανδίας _και έγινε παγκόσμια διάσημος ως «Μόντυ», αυτός που οι Times του Λονδίνου αποκάλεσαν «ο τελευταίος μεγάλος ηγήτορας»_ υπήρξε μια πολύπλοκη και σύνθετη προσωπικότητα. Διαθέτοντας επαγγελματική κατάρτιση υψηλότατου επιπέδου, με άριστη στρατηγική και έξοχη τακτική αντίληψη, αποτέλεσε καταλύτη για την αναστήλωση του ηθικού του Βρετανικού Στρατού και σηματοδότησε τη νικηφόρα επάνοδό του. Σχολαστικός και οξυδερκής στη σχεδίαση, μεθοδικός και διορατικός στην εκτέλεση των επιχειρήσεων, αποκόμιζε σταθερά οφέλη, χωρίς περιττές διακινδυνεύσεις και απώλειες, γεγονός που τον καθιστούσε ιδιαίτερα δημοφιλή στους υφισταμένους του. Συγχρόνως, τα σοβαρά προσωπικά του ελαττώματα _ματαιοδοξία, αλαζονεία, μικροπρέπεια_ καθιστούσαν ιδιαίτερα δυσχερή την επαφή και τη συνεργασία του με τη συμμαχική ηγεσία, την οποία, από τα ύψη της έπαρσής του, θεωρούσε ως μια ανίκανη ομάδα ερασιτεχνών. Ήταν ήρωας για τα στρατεύματά του, ακανθώδες πρόβλημα για τους Συμμάχους και «ακατάβλητος στην ήττα, αφόρητος στη νίκη», σύμφωνα με τον ευφυή χαρακτηρισμό του Τσώρτσιλ. Η βιογραφία αυτή αποτελεί μια σοβαρή προσπάθεια προσέγγισης εκείνης της εμβληματικής μορφής και τοποθέτησής της στις σωστές διαστάσεις. Αναλύονται διεξοδικά οι πολεμικές επιχειρήσεις του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στις οποίες συμμετείχε και αναδεικνύεται ο πραγματικός ρόλος του σε αυτές. Συγχρόνως, επιχειρείται η σκιαγράφηση της ιδιόρρυθμης προσωπικότητάς του, η αντικειμενική εκτίμηση των αναμφισβήτητων επαγγελματικών του ικανοτήτων και η εξέταση των συνήθως