«Ξεκίνα, γιόκα μου, να προλάβουμε το καΐκι». «Μα, γιαγιά, είναι μακριά η θάλασσα». «Κοντά μακριά, τι σημασία έχει;» «Δεν έχει;» Πιο δύσκολα ετοιμάζεις κάποιον για την αποδημία παρά για τον γάμο του. Η περιποίηση μιας ηλικιωμένης δεν είναι εύκολη υπόθεση, έχει δουλίτσα, προπαντός αν αυτή δεν υπήρξε κοκέτα. Υπήρξες κοκέτα, Κατίνα μου; Τώρα όμως αστράφτεις, το στόμα σου κόκκινο, η πούδρα...

...

ως καταιγίδες όνειρα μάς ξεπερνούν Ίμερου ορμές κλεψύδρες μνήμες σε απάτητα μέρη άγρυπνες μένουν * Σκίτσα έκδοσης: Βασίλης Καψής...

Το μουλάρι του Καραμανλή, το ντουέντε του Ανδρέα, τα εικονίσματα του Χαρίλαου, τα σφυρίγματα του Λεωνίδα, οι Γιαπωνέζοι του Μητσοτάκη. Η Αυτοβιογραφία στη Μεταπολίτευση, συμβολή στις βιογραφίες των άλλων. Προσωπογραφίες, σκηνές, δράματα και ευτράπελα από την παράξενη επιτυχία-αποτυχία της Μεταπολίτευσης. Εξομολόγηση: Η ζωή μου με Χαρίλαο και Μίκη. Οι περιπέτειες της Αριστεράς σε Ελλάδα και...

Μέδουσα Όσο και να το θελήσεις μην με κοιτάξεις. Δεν θα δεις τίποτα παρά ένα πρόσωπο σημαδεμένο. Κάποτε οι φίλοι μου με φώναζαν Γοργώ τώρα κι αυτοί φύγανε, μου άλλαξαν το όνομα και φύγανε, σαν τα πουλιά που πετούν πολύ βαριά μες στον χειμώνα, με ξέχασαν· μου συνέβη βλέπεις το χάος ο απόλυτος τρόμος. Κάθε γυναίκα μεγαλώνει δίπλα σε άντρες μαθαίνει να τους ερωτεύεται μαθαίνει να τους...

Και καθώς τελείωνε μία μία τις ποιητικές του συλλογές, αποβλέποντας στο κρατικό βραβείο της ποίησης, λίγο πριν στείλει το νέο έργο του για αξιολόγηση στις Εκδόσεις Κιλίμι, μια μέρα ηλιόλουστη... έπεσε στην αντίληψή του ένας πεινασμένος λύκος που περπατούσε στον δρόμο έξω από το σπίτι του, ψάχνοντας στα σκουπίδια να βρει κάτι για να γεμίσει το άδειο στομάχι του. Στον μονόδρομο που βάδιζε ο...

Δύο άνδρες μια περίεργη σχέση που ακροβατεί ανάμεσα στον ιδεαλισμό και στη βία, δύο γυναίκες και ένα καλά κρυμμένο μυστικό που αναδεικνύει έναν άγνωστο υπόγειο κόσμο συναισθημάτων και διαψεύσεων. Τα γεγονότα, οι ανατροπές, η αποκάλυψη κρυφών παράλληλων σχέσεων δίνουν την αίσθηση πως τελικά τίποτα δεν ήταν αυτό που φαινόταν και η αγριότητα δεν χρειάζεται παρά μια σπίθα για να κάψει τα πάντα....

ΣΩΜΑ Με το δέρμα μου μπάλες έραψα να ‘χουν να παίζουν τα παιδιά στη γειτονιά, γάντια, να ζεσταίνονται τα χέρια των γονιών μου, έπιπλα έντυσα, ν΄απολαμβάνουν οι επισκέπτες. Στις παλάμες σου άφησα το στέρνο μου να πάλλεσαι, να μην χάσεις τον ρυθμό, μουσικές αρχέγονες ν΄ακούγονται, ν΄ανασαίνουν σε θέατρα ανοιχτά. Ό,τι κέρδισα σ΄αντάλλαγμα ένα ακυρωμένο εισιτήριο στην τσέπη κι ένα...