Τα όνειρα ταξιδεύουν νύχτα, όπως τα αστέρια και το φεγγάρι, θυμίζουν πού βρίσκεσαι και πού θέλεις να πας. Σου φέρνουν κοντά κάποιον που έχασες ή που ήθελες να αποκτήσεις, σου προσφέρουν κάτι που πολύ επιθυμείς και δεν το έχεις, σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις να ταξιδεύεις, να προσπαθείς για την πραγμάτωση των στόχων σου, όχι μόνος, αλλά μαζί με άλλους. Με το σύντροφο, τους φίλους, τους...

«Σταμάτα» της φώναξε και εκείνη σώπασε στο λεπτό. «Δεν γνωρίζεις τίποτα, μόνο τα ψέματα που το Τάγμα σου και η εκκλησία σου σε έμαθαν να πιστεύεις για μένα. Θέλεις να μάθεις πραγματικά ποιον έχεις μπροστά σου και τι υπήρξα για όλους εσάς μέχρι σήμερα; Έστω και αν σε στοιχειώσει για πάντα; Θέλεις;» Κούνησε το κεφάλι της θετικά, τρέμοντας παράλληλα από τον φόβο. Ήθελε, και ας την καταδίκαζε σε...

Αν μιλάτε συχνά με φαντάσματα, δεν χρειάζεται να διαβάσετε αυτό το βιβλίο. Αν όμως όχι, δείτε τι ιστορίες έχουν να σας πουν. Η δράση εκτυλίσσεται σε κάποιο νησί, σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι, που οι περισσότεροι κάτοικοι θεωρούν στοιχειωμένο. Έπειτα από έναν σεισμό, ο αφηγητής ακούει περίεργους θορύβους να βγαίνουν από το σπίτι αυτό και, γεμάτος νοσηρή περιέργεια, αποφασίζει να περάσει τη νύχτα...

H ποιητική συλλογή Περνάει το καλοκαίρι αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη και πιο πολυδιαβασμένη ποιητική συλλογή του Μουρατχάν Μουνγκάν. Ο αναγνώστης, διαβάζοντας τα ποιήματα της συλλογής, ταυτίζεται με τον αφηγητή/ποιητή, ο οποίος βιώνει έντονα καταστάσεις στα ενδότερα της ψυχής του. Ήδη από τον πρώτο στίχο του πρώτου ποιήματος «Μια μοναχική όπερα», ο ποιητής μάς εισάγει αμέσως στον λαβύρινθο...

Ρίζες, πολιτική, θρησκεία, αγάπη, ειρήνη, έννοιες και αξίες τόσο οικουμενικές κι ανθρώπινες, αποτελούν βασικά μα όχι και τα μόνα κομμάτια σύνθεσης του λυρικού παζλ του κόσμου της Αργεντινής συγγραφέως Λουίσα Φουτοράνσκι, στη συλλογή Humus… humus. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για μια λογοτεχνική έκφραση ολοκληρωτικά ρεαλιστική και (παν)ανθρώπινη που κρατάει αποστάσεις από το ars gratia artis (τέχνη...

Γεμάτη τρυφερότητα και χιούμορ, η συγγραφέας περιγράφει την ιστορία της φιλίας που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Λουκά, έναν μάλλον συνεσταλμένο εργένη γύρω στα τριάντα, και τον Λουσιάν, τον παράξενο γείτονά του από τον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας. Ξεκάθαρα ιδιόρρυθμος, αυτός ο χαρισματικός –μιας κάποιας ηλικίας– άνδρας θα επιβληθεί γρήγορα στη ζωή του Λουκά, προσκαλώντας τον στο σπίτι του για...

Η Άννα, μια πενηντάχρονη συγγραφέας, θυμάται το παιχνίδι που έπαιζαν παλιά με την παρέα: «Μέσα στη βαλίτσα μου έχω...», ένα παιχνίδι μνήμης κι ετοιμότητας. Μήπως κι η ζωή μας μια βαλίτσα δεν είναι; σκέφτεται. Τι κουβαλά άραγε αυτή στη δική της; Ξεδιπλώνει μία μία τις ιστορίες της. Γονείς, παιδιά, σύντροφοι, φίλοι, χαρές, λύπες, ταξίδια, απώλειες παρελαύνουν εμπρός της. Χωρούν, χωρούν...

Ο κόσμος είναι μια αιώνια περιστροφή. Μας κρατά, μας γυρίζει από τη μια και από την άλλη πλευρά, σε κάποια στροφή μάς πετά έξω και γυρίζουμε στο απόγειο του κύκλου. Και αφού πάντα γυρίζουμε σε τούτον τον αιώνιο κύκλο είμαστε πάντα παρόντες....

Ζαλάδα Ενώ έρπεις προς τον εξωτερικό κόσμο, στίλβει η ίδια πάντα εικόνα του εαυτού Η ηλικία γυρίζει στο νερό Στην ίδια πάντα καρέκλα ο γέρος προεκτείνει τον δείκτη του να εισχωρήσει στη μνήμη Λίγο κενό αντιγράφει τα πάντα Ο χρόνος μονίμως χαλάει, πισωγυρίζει, ίσως να ’ναι αναπηρία ίσως μια γνώση ίσως μέρος για να σταθείς και να φτιάξεις....

Είμαι ένα ποτήρι γι’ απόψε. Ένα ποτήρι ξεχειλισμένο. Από πίκρα. Κάποιος με γέμισε απόψε. Με δυο λέξεις. Πτώσης: γενικής Βαθμού: συγκριτικού Με γάμησε. Θέλω να σπάσω. Ευτυχώς για μένα γράφω ποίηση. Δώσε μου κι άλλες πικρές λέξεις, καριόλη. Γράφω καλά. Χαράζω τη μνήμη στο χαρτί και σε περιμένω....

Yπάρχει μια λέξη που χάθηκε μέσα σε κάθε λέξη. Η λέξη των μονολόγων μας που δεν γράφτηκε για τις ερωτήσεις των άλλων και που τη σκέπασαν σε στρώματα τα τι και τα πόσο των ερωτήσεων. Όπως εγώ λέω περιμένω σαν να λέω χρόνος. Χρόνος ανάμεσα στο γιατί που ρωτά και το γιατί που γνωρίζει και χρόνος κερδισμένος. Αυτή η ιδιωτική μας διάλεκτος που όπως κάθε...

Από τα σοκάκια ενός ορεινού χωριού της Κύπρου τη δεκαετία του ’70 ως τις μεγάλες λεωφόρους μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής μητρόπολης, η Ελένη αφηγείται θραύσματα της ζωής της, εικόνες, ήχους και παραδόσεις μιας εποχής που πέρασε. Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια ξεδιπλώνονται μέσα στον απόηχο του πολέμου, αλλά και υπό τη σκιά μιας ψυχικής νόσου, για να συναντήσουν εν τέλει το παρόν. Σταθερό σημείο...

Πόσο περίεργη εξίσωση είναι ο έρωτας; Ποτέ δεν έχει ισοδυναμία, πάντα κάποιος αγαπάει περισσότερο από τον άλλον. Ποτέ δεν ευθυγραμμίζεται αυτή η ζυγαριά, αλλά πάντα γέρνει περισσότερο προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Μακάρι να ακολουθούσε το συναίσθημα τη μαθηματική ακρίβεια. Όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι. Ποιος ξέρει πάλι τι φέρνει την ευτυχία; Άλλωστε ποιος νιώθει ευτυχία; Η ευτυχία δεν είναι κάτι...

Να ταξιδεύεις στην πλανεύτρα θάλασσα για τόπους αλαργινούς κι ωραίους και να εύχεσαι γαλήνια να ’ναι, καταδεκτική και φιλόξενη, να σου χαμογελάει και να σε προσέχει, όλοι θέλουμε αγάπη. Ο τυχερός εσύ ανάμεσα στους άλλους τα χέρια σου ν’ ανοίγεις και να σηκώνεις στον ουρανό τα μάτια, ευχαριστώντας το Θεό για το γαλήνιο ταξίδι που σου χάρισε, δεν είναι δα και λίγο ένα τέτοιο δώρο!...

Είμαι άλογο σ’ ένα παλιό λιθάρι σφιχτά δεμένο μ’ ένα σκοινί παλιό και ξεσκισμένο. Είμαι ήρωας των παραμυθιών και κρεμασμένο σύμβολο στο στέρνο των παιδιών που παίζουν τη γλύκα των χωραφιών. Είμαι ένα άλογο σ’ έναν κρίκο παμπάλαιο, κοιμισμένο μ’ ένα σκοινί κομμένο και άυλο....